Mmmmm wat verheugde ik me weer op Damada! Tas pakken kostte enige stress, maar gelukkig had ik de tijd want de bus stopte zo ongeveer voor mijn deur en ik hoefde dus niet lang te lopen naar ons VIP-prive-vervoer naar Coulans sur Gée. Enerzijds is het afzien, zo’n nachtelijke busreis, maar het heeft ook wel wat; het samen doorstaan van extreme omstandigheden is goed voor de groepsbinding...
Eenmaal aangekomen eerst dus maar een dutje doen in de vers opgezette tent (MET haring sharing!), waarna we al weer energie hadden om woest te frisbeeën, jongleren, door het dorp te wandelen.. Eigenlijk wel heel leuk, zo’n dagje niks hoeven maar wel een zonnetje erbij en vooral ook genoeg leuke mensen om je mee te vermaken! En ondertussen de voorpret te delen, want ’s avonds zouden we helemaal los mogen gaan op de dansvloeren...
Ik was erg benieuwd naar “Damada nouvelle formule” en in eerste instantie dacht ik: slim, dat we bij de entree niet meer door dat smalle halletje hoeven; nu zal het vast een stuk sneller gaan! Maar niets bleek minder waar: het duurde letterlijk uren voordat de rij voor het krijgen van festivalbandjes enigszins begon te slinken... Niet zo handig geregeld. Onze persoonlijke Hollandse orga-hulp kon de schade nog enigszins beperken door wat handig voorwerk te doen, maar kon in haar eentje ook niet zoveel beginnen tegen dit franse bureaucratische instituut (waarom moet iedereen een uitgeschreven bonnetje krijgen..?! En 4 man op 1 festivalganger lijkt me ook niet zo efficiënt...).
Toen ik daarna (nadat we zelf een heeeeeeeeeerlijke 4-sterren-maaltijd gekookt hadden; wat was ik blij met onze eigen meegesjouwde voorraad toen bleek dat de pizzabakker er niet was!) het festivalterrein opkwam, viel ik in eerste instantie ook van de ene teleurstelling in de andere, precies om wat Fille noemt: kleine dansvloertjes die inderdaad kierden en ook nog scheef lagen, slecht geluid (heb ik zeker als danser ook last van gehad), geen pizzabakker of crepes dus, een leeg centraal plein dat anders altijd zo gezellig gevuld was maar waar nu niemand meer kwam omdat de tenten zich aan de andere kant van de Longère bevonden, en dat de organisatie te wensen overliet bleek inderdaad bijvoorbeeld al uit het feit dat het inchecken van de festivalgangers zoooooo langzaam ging, en de onhandige planningen... En ik vond sowieso het feit dat er nu zoveel tentjes waren geen voordeel: het fijne van Damada vond ik juist de kleinschaligheid, het niet hoeven maken van keuzes, de overzichtelijke opbouw. Net als wat Fille zegt: hoe kan 10 jaar ervaring ineens verdwenen lijken te zijn? Tuurlijk, door financiële omstandigheden hebben ze aanpassingen moeten doen, maar ik denk dat ze enige keuzes toch wellicht anders hadden kunnen (of moeten!) maken...
Maar!! Na die teleurstellingen vrijdagavond heb ik toch zonder moeite een enorme mind switch kunnen maken. Dat begon al met de boeuf in de Longère na het programma vrijdagnacht, want eenmaal daar merkte je niks meer van de andere tenten; het leek weer net als voorheen. De houten dansvloer was zo glad dat je tot heel andere variaties kon komen (een slide van de ene kant van de zaal naar de andere bijvoorbeeld, hihi) en er waren veel leuke oude bekenden. Waar normaalgesproken een beetje suffe programmering in de Longère was om het lokale publiek iets laagdrempeligs voor te schotelen, was het nu zo tof dat de Longère (mede in combinatie met de goede dansvloer) mijn favoriete place to be was. Meteen die eerste nacht al doorgedanst tot het licht werd, en traditiegetrouw door vogelgefluit terug naar de tent begeleid.
Uitslapen lukte wel goed, want het was niet zo heel erg warm en je werd dus niet je tentje uitgebrand. Lekker rustig ontbeten, gedoucht, mmmm heerlijk dat festivalgevoel…! Daarna zowaar een workshop gevolgd, en wel een initiatie! Rafael en Nele deden dat met muzikale begeleiding van Remy Tatard en het was supergoed. Goed begin van de dag! Daarna maar weer een lekker dutje gedaan, op het festivalterrein dit keer. Het weer was eigenlijk wel prima: niet te heet, af en toe een lekker zonnetje erbij… Daar kon ik prima op slapen. Na weer een 4-sterren-diner vervolgens gedanst bij Violet, Melopées et Moribondes, Duo Absynthe (dat was een soort mosh pit! Weer zo’n staaltje organisatorische onhandigheid: een favoriete band in de slechtste tent programmeren...), om uiteindelijk toch weer bij de jazz- en zwing-musette in de Longère terecht te komen. Daar hebben we enkele nieuwe dansvormen beoefend, zoals de Tango Hop en Lindy-son, en uiteraard niet te vergeten: DE nieuwe aanwinst voor balfolk is de Jam Circle! De sessie was weer fantastisch, dit keer doorgedanst tot 6u30, en na een lekker ontbijtje de tent ingedoken, diep onder de deken, want het was toch wel koud...
Wakker worden in een tentje in de regen is heerlijk relaxed zolang je nog in bed ligt, maar zodra je er zo rond 14u uit wil om te ontbijten (oh nee, lunch..) is die nattigheid toch een beetje onhandig. Gelukkig hadden we een knus plekje onder de tarp, waar we havermoutpap konden maken en warm onder een dekentje bij elkaar kropen. Toen we toch een beetje af begonnen te koelen zo buiten in de vochtigheid, hebben we nog een 4persoonsdutje gedaan op een 2persoonsluchtbed; dat was wel lekker warm! Na eten en slapen wordt het weer tijd om te eten, dus onder de tarp weer een lekker maal in elkaar geflanst. In een droge bui snel de tent ingepakt, en toen mochten we weer los! Opnieuw swing, opnieuw Melopées et Moribondes, opnieuw Duo Absynthe: heerlijk! Toen we helemaal uitgelaten van de Absynthe-party naar de Longère liepen (alleen daar was nog programmering) waren de onregelmatige walsjes en mazurka’s van Eric en Remy een beetje een domper; normaal heerlijk om op te dansen, maar wij wilden woeste jam circles en dolle swing! Toen Eric en Remy klaar waren, nam Niek meteen het stokje over en gelukkig activeerde hij de boel weer door wat up tempo scottisches en een raggende cercle. Gelukkig maar, want ik werd al bang dat de boel enorm zou inkakken en ik had geen bedje meer; mijn tas lag al in de bus. Niek en later aangesloten muzikanten pakten nog goed uit en leidden ons zo door de nacht... Om 7u snel langs de bakker, nog een laatste dansje met croissant in de hand, iedereen knuffelen en heel hard zwaaien naar de achterblijvende vrienden, en toen reed de bus weer richting NL...
Waar de busreis op de heenweg toch wel een uitdaging was, was het nu dikke pret! Slapen was toch een verloren zaak, zoveel wist ik nu, dus konden we er maar beter het beste van maken. We hebben discussies gehad over rondvliegende deeltjes, paaldansen op de Eiffeltoren, een papegaaienplaag in South Dakota, en uiteraard kwam mijn nieuwe hobby haring sharing ook weer ter sprake. De buschauffeur verhoogde vervolgens de sfeer door enkele favoriete dansplaten op maximaal volume te draaien, waardoor we met de hele bus in het gangpad “Follow the leader” en de Macarena gedanst hebben. Waar ik tot die tijd op 150% functioneerde, was toen opeens de benzine op: ik legde mijn hoofd op het kussen en was weg, pats boem, buiten westen. Richting Breda begon ik weer een beetje wakker te worden, eenmaal in Utrecht had ik net genoeg krachten om naar huis te stiefelen en daar wat uit de vriezer op te warmen (op de camping aten we beter...) en toen zat ik op de bank zo te knikkebollen, dat het om 19u30 echt wel bedtijd was.
En dan nu de harde werkelijkheid: een tas vol was, een natte tent die nog opgeruimd moet, veel lees- en typwerk dat gedaan moet worden, geen jam circles, geen haring sharing, geen rondvliegende deeltjes... Zal ik toch morgenavond in Eindhoven maar weer gaan dansen? In elk geval mogen we zaterdag weer gaan in de Musketon! Jullie komen toch allemaal wel?!?! Damada-reunie!
Zo werd het dus toch weer een onvergetelijk weekend; eind goed, al goed (maar ik denk dat ik nog wel even een feedback-mailtje stuur naar de organisatie...).
Tjeempie wat een verhaal! Sorry...
_________________ don't hurry, be hippie
|