Oud topic, maar inmiddels ben ook ik gegrepen door Voskuil. Ik ben nu in deel drie (Plankton) en ik kwam het volgende tegen op pagina 121, als Maarten en Freek overleggen wie de nieuwjaarskaarten van het Bureau gaat verzorgen:
"Een afbeelding van een of ander oud muziekinstrument zou kunnen, overwoog Maarten. "Een doedelzak bijvoorbeeld. Die hebben wij toch ook gehad?"
"Vind je dat niet erg f-fallisch?"
"Ach, zei Maarten boosaardig, "dat hangt ervan af wie zo'n kaart krijgt".
Freek onderdrukte opnieuw een lachje.
Op pagina 274 en 277 wordt het verhaal vervolgd. Maarten kiest uiteindelijk voor de rommelpot wat hem op een reprimande van Balk (de directeur) komt te staan:
"Die rommelpot nemen we in ieder geval niet!", zie Balk met een grote beslistheid. Hij schoof de foto van de rommelpot met een driftige beweging opzij. "Dat is een saai, dood plaatje! We nemen de doedelzak!"
"De rommelpot is het enige instrument dat iets te maken heeft met ons werk", zie Maarten. Hij was zo ge?motioneerd dat hij strak naar de tafel bleef kijken en de woorden eruit beet.
"De doedelzak ook!"
"De doedelzak niet!" zei Maarten kwaad zonder hem aan te kijken. "De doedelzak wordt al sinds de 17e eeuw niet meer gebruikt en bovendien zal iedereen hem met Schotland associ?ren!"
"Dan nemen we de klompviool!"
Maarten zweeg.
Echt een leuk boek.