mota.spansen.nl

_________________
"hoe dommer mensen zijn, hoe overtuigder ze zijn van hun eigen gelijk" Theo Maassen

Ik heb nooit echt iets anders gespeeld dan volksmuziek, maar ik heb wel grote waardering voor hoe er in de jazz wordt omgegaan met melodie (en daarmee samenhangende begeleiding).

Ik probeer wel een beetje die vrijheid in melodie te verwerken in hoe ik volksmuziek speel.
W

_________________
"hoe dommer mensen zijn, hoe overtuigder ze zijn van hun eigen gelijk" Theo Maassen

Ik speel naast volksmuziek een veelheid aan verschillende stijlen - op mijn gitaarlessen vroeger speelde ik voornamelijk Renessance, Barok (Bach !!) en vroeg-romantische gitaarmuziek (Fernando Sor). Het blijft geweldige muziek om te spelen vanwege de klankstructuren en de mogelijkheid om te experimenteren met de verhoudingen tussen de verschillende muzikale lijnen; waar leg je de nadruk op: op de melodie of op de baslijn, of op de middelste stem ? Ik hoop dat wanneer Gromit het hummeltje kan bespelen zonder paars aan te lopen (zit nu een te zwaar riet in) we eens naar Renaissance stukken kunnen gaan kijken om samen te spelen.

Daarna ben ik me gaan interesseren voor fingerpicking (Harry Sacksioni) en popmuziek (het begeleiden van meerstemmige zang). Geleidelijk kwam ook de interesse voor jazz. Toen ik nog in Groningen woonde heb ik een erg leuke workshop gedaan bij de muziekschool o.l.v. Harry van Lier. In Utrecht ben ik klezmer gaan spelen en ben ook de begeleiding bij een smartlappenkoor gaan doen. Klezmer is vooral interessant vanwege de ritmes en de intrigerende toonladders. De smartlappen zijn vooral een les in nederigheid - gewoon strak spelen zonder franje, want het publiek komt toch om mee te brullen. Hierbij is het vooral zaak om goed geconcentreerd te blijven spelen en de 'eenvoudige' muziek niet te onderschatten.

De muziek de me, naast volksmuziek, blijft inspireren is jazz en dit vanwege de vrijheid van expressie, de ritmische mogelijkheden om achter de melodie aan te spelen, maar ook om de accenten v??r de melodie uit te plaatsen. Wanneer je jazz speelt ben je echt met je mede-muzikant(en) aan het praten met je instrument, je reageert op elkaar, neemt iemands idee over of verandert dat idee in iets nieuws, bijvoorbeeld door een akkoord te kiezen met een extra noot die niet in de toonladder zit van de melodie maar daardoor juist de melodie een nieuwe kant opstuurt. De jazz gitaristen die dit volgens mij het best doen zijn Grant Green en Barney Kessel

Diezelfde voorliefde voor vrije expressie zorgde er wel voor dat mijn eerste pogingen in de volksmuziek niet echt werden gewaardeerd door medemuzikanten en het kostte me veel moeite om 'the rules of the game' te doorgronden - het feit dat ik nu af en toe dans heeft me daarbij erg geholpen.

Zoals ik al eerder bij een andere thread schreef probeer ik niet al te krampachtig de jazz te mengen met de volksmuziek omdat de spanning die je met bepaalde akkoorden kunt veroorzaken totaal niet passen bij de sfeer van veel volksmuziekstukken. Wel zou ik het toejuichen als er binnen de volksmuziek meer ruimte voor solo's en improvisatie zou komen, want af en toe vind ik het vasthouden aan de vorm erg beperkend. Maar ik ben dan ook geen purist; het mengen en mixen van stijlen is wat muziekmaken voor mij leukt maakt, kijken waar het één in het ander overgaat en waar de grens ligt van een bepaalde stijl.

In de tussentijd ga ik me verdiepen in de mogelijkheden van DAGDAD.

Scordatura

_________________
Wer tanzt hat bloss kein Geld zum Saufen - oud Schwaebisch spreekwoord

Mooi zoals Scorda verwoordt wat hij waardeert in andere muziekstijlen zoals Klezmer of Jazz. Ik kan me er helemaal in vinden zodat ik me nu niet meer hoef te in te spannen om het eens goed te zeggen.

Het is grappig om te zien hoe je muzikale belangstelling kan evolueren door de tijd. En helemaal frappant, bij mij althans, is het om te zien hoe je uiteindelijk bij de meest eenvoudige, pure muziek uitkomt: de volksmuziek .

Jarenlang heb ik mij redelijk bezeten beziggehouden met het spelen van Jazz en Boogie-Woogie op de piano. Amerikaanse muziek. Ik adoreerde mijn helden: Count Basie, Duke Ellington, Ben Webster, Chet Baker. Dit was de muziek die ik wilde spelen. En ik heb tot voor kort heel erg veel uren besteed aan het spelen van de 'Standards'.

Maar ik ben er nooit erg ver ingekomen. Het zijn toch de conservatoriumjongens die op het podium staan met dit soort muziek, vooral waar het de piano betreft. Er zitten heel wat autistische 'savants' bij.

Met de revival van de Blues eind jaren '80 heb ik mij eveneens tot de blues bekeerd . Artiesten als Robert Cray en Muddy Waters stonden ineens in de top-10 en er waren ineens wel 25 bluesbandjes in Groningen. Dus ik kocht een fender-stratocaster en ik heb gitaar leren spelen. Maar ook de blueshype is weer ingezakt. Op een gegeven moment is dat schema zo'n clich?e geworden dat je er niet echt zin meer in hebt. Alleen fossielen spelen nu nog de blues .

Tussendoor altijd veel '60 muziek gespeeld: Beatles, Bob Dylan, the Band. En ik moet bekennen dat ik eigenlijk alle Elvisnummers ook uit het hoofd ken. Soms val ik in bij een acoustisch rock'n'roll-quartet "The Full Minties" en dan komt al die kennis van Blues en Rock'n'nRoll goed van pas. Sowieso vind ik die amerikaanse muziek nog heel opwindend en heel swingend. Het is wel allemaal afterbeat swing maar dat geeft niks. Ik ben erg voor het herwaarderen van onze eigen muzikale cultuurgoed en ook de Balkanmuziek is geweldig maar wat Amerika ons opgeleverd heeft aan schitterende muziek, muziekstijlen ook en mooie nummers daar neem ik de rest van de Amerikaanse cultuur bij voor lief.

Sinds ik vijf jaar geleden aan de accordeon ben geraakt speel ik vooral muziek die daar bij past en dat is veel. De genre's zijn onderhand wel bekend denk ik. Ik wil alleen even zeggen dat ik veel gehad heb aan de bladmuziek van Mark S?hngen. Die heeft twee leuke bundels met Cajun en Zuidamerikaans voor accordeon uitgebracht. Nu ik trekzak speel zie ik in dat bijna al die nummers oorspronkelijk voor trekzak zijn bedoeld. Hij heeft het gewoon omgezet naar notenschrift voor accordeon om zo een prettig speelbare en verkoopbare bundel neer te leggen.
Thuis speel ik veel musette want daar zit alles in: mooie harmonie?n, snelle loopjes, mogelijkheden tot jazzy-uitstapjes en lekker nostalgisch.

Ik speel banjo voor mijn brood. Ik ken 5 akkoordgrepen wat inhoudt dat je iets van 100 akkoorden kan spelen en dat is erg handig. Ik speel ook nummers van de Dubliners. Erg leuk om te doen. Ik speel er ook mondharmonica en kazoo bij.

Nu is het zover met mij gekomen dat ik ook trekzak speel. Het liefst elke dag. Het is een verrukkelijk instrument (waarom weet ik niet). Vanavond ben ik bezig geweest met het uitzoeken van Franse Zeemansliedjes, die zitten leuk in elkaar en ze gaan allemaal over de vleselijke genoegens. Ik wil ze eigenlijk gaan vertalen zodat ze in de volgende editie van 'de Pruimenpolka' kunnen verschijnen. Dat is een bundel met vieze liedjes die ik van Mota kado heb gekregen.

Misschien kan ik op Schiermonnikoog al wat van dit werk voordragen.

Totzover mijn bijdrage in de rubriek: wat voor muziek speel je nog meer .

u wordt bedankt voor uw aandacht .

_________________
Spansen is normaal

Speel je Diatonische of Cromatische kazoo

Ik begon mijn muzikale carriere op 7-jarige leeftijd met de blokfluit. Dat was niet verplicht, ik vond het zelfs leuk. Het tweestemmig gespeelde Nu sijt wellecome (een zeer oude melodie) tijdens de kerstdienst was mijn debuutoptreden. Waar ik supertrots op was!
Daarna belandde ik merkwaardig genoeg bij een fanfare om in weer en wind door de straten van Den Haag te lopen. Met trompet dan wel. Mijn plaats als 11-jarige was op de een na laatste rij vlak voor de sousafoons en ik speelde derde stem. Ik denk dat in die periode onbewust mijn liefde voor een bigband is ontstaan. Veel blazers bij elkaar vond ik toen en vind ik nu nog steeds erg mooi. Wij speelden daar natuurlijk allerlei marsen maar ook (zo realiseerde ik me veel later pas) stukken van Glenn Miller die een beetje waren aangepast.
Na mijn kortstondige carriere bij de fanfare kwam ik op de muziekschool terecht om mijn trompet(spel) wat uit te deuken. Want behalve dat ik op de fanfare niet goed had leren spelen had het lot mij in diezelfde tijd dwarsgezeten met een beugel (nee geen instrument maar een hoop ijzer op je tanden). Ik kan je verzekeren: dat speelt niet lekker. Het is dan ook nooit meer goed gekomen tussen de trompet en mij. Wel speelde ik op les stukken uit jazz boeken. Dat was eigenlijk best leuk, ik heb de boeken allemaal nog. Tussendoor speelde ik met een vriendin stukken van de Beatles, zij op piano, zoals Hey Jude met die hoge noot halverwege. Simon &Garfunkels Bridge over Trouble water (waar ik een plaat van had!) deed het ook erg goed. Ik luisterde toen veel naar dat soort muziek maar ook (dankzij mijn grote broer en zus) naar Supertramp, Pink Floyd en Jimmi Hendrix. Mijn eigen muziek was typisch eind jaren 70/ begin jaren 80: U2, Sting, Police, Madness, Dire Straits, Allan Parsons Project, The Cure, Simple Minds, alle nederlandse bandjes uit die tijd maar vooral Doe Maar en Toontje Lager.
Of ik al die muziek ook gespeeld heb? Eigenlijk niet. Of ik erdoor beinvloed ben weet ik ook niet. Wel heb ik al die platen grijs gedraaid en ik heb ze nog allemaal in de kast staan, inclusief platenspeler.
Maar het verhaal gaat verder. Na de trompet-affaire kreeg ik via mijn buurman een sax in handen en die heb ik nooit meer los gelaten. (de sax dus). Ik ontdekte dat de grepen hetzelfde waren als op blokfluit en leerde mezelf saxofoon spelen. Mijn eerste melodie: The Pink Panther. (ik ben inmiddels op een leeftijd dat ik me daar niet meer voor schaam ). Daarna kocht ik een boek met filmmuziek.
Toen kwam het moment dat ik eindexamen had gedaan, naar Utrecht verhuisde en daar besloot een cursus jazz & improvisatie voor beginners te doen. Ineens leerde ik muziek van Mingus en Monk kennen, en van Charlie Parker, Sonny Rollins, John Coltrane en al die andere ouwe knarren die zo fantastisch speelden. Zelf jazz spelen bleek toch wel erg lastig. Als blazer heb je geen idee hoe accoorden werken en dat is toch wel essentieel als je wilt improviseren. Ook volgde ik een jaar lang een workshop salsa, waar ik vooral het gevecht met het ritme aanging . Als blazer moet je bijv. strak op de 1 3/4 tel van de laatse maat in een 3 3 2 claves invallen. En dat veertien keer. (Bent u daar nog?) Maar het was erg leuk. Luisteren naar Salsa doe ik niet veel meer.
Ik moet eerlijk bekennen dat folk mij makkelijker afgaat dan jazz. Maar ik vond en vind het geweldige muziek. Een paar jaar geleden heb ik dan ook The Ultimate Jazz Fakebook gekocht.. want wie niet sterk is moet slim zijn . Samen met Scorda probeer ik op gezette tijden door de standards heen te komen. Ook toen we klezmer speelden bestond onze grootste lol uit het veranderen van een traditioneel nummer in een jazz stuk.
Doe ik iets met jazz in folk? Onbewust denk ik. Ook al speel ik het niet vaak, ik luister er regelmatig naar en ik vind het in elk geval erg leuk om in de muziek die ik maak dingen uit te proberen en te improviseren.
Maar een prachtige eenvoudige oude (kerst)melodie op doedelzak...daarvan kan ik ook nog steeds ontroerd raken.

Gromit

Ik heb ooit in een bandje gezongen dat veel invloeden had van de nineties-gitaarherrie (Sonic Youth, Smashing Pumpkins, etc.) met het eea aan punkinvloeden (vooral Dead Kennedies). Eigenlijk had ik wel in een simpel recht-toe-recht-aan punkbandje gezongen willen hebben. Veel punkbandjes in de jaren 80 zijn begonnen met lootjes trekken: wie gaat gitaar spelen, wie gaat drummen, etc. Dan moest de verkoper nog even de E-greep en de A-greep uitleggen en voila: er was weer een bandje geboren. Die botheid, die directheid, die bek-houwe-spele-mentaliteit vind ik heerlijk. Punk was in die tijd meer dan een muziekgenre: het was een heuse beweging die sterk overlapte met de kraakbeweging. Ook krakers hadden een mentaliteit van: we gaan niet eindeloos ouwehoeren, maar gewoon die dingen waar we achter staan doen. Kom daarom bij mij niet aan met Offspring of aanverwante hap van rijkeluis-skatertjes wiens papa hippie zijn geweest.

Be?nvloedt het mijn stijl? Een beetje wel denk ik. Lekker hakke, dat kan wel op een viool. Ik hou van energieke, ritmische stijlen. Maar vooral hoe ik tegenover de folk in het algemeen sta. Gewoon doen, gewoon lekker spelen, een feestje bouwen en zo nu en dan met je dronken kop in de plantenbak kotsen, ja, dat hoort er allemaal een beetje bij. De sfeer, de vaart, de energie, dat vind ik allemaal belangrijker dan de authenticiteit. SPELE! SNELLER! POGO! MAZURKA!

Aan de andere kant ben ik ook wel weer zo'n wetenschapper dat ik me druk kan maken om gevallen van folkloristische geschiedvervalsing, maar dat terzijde.

_________________
"Guess you only get one chance in life to play a song that goes like... (insert silly noises)" (Frank Zappa)

zeg haagse hakker, ben je niet een beetje te jong om de punk echt meegemaakt te hebben? Ik snap overigens wel wat je bedoelt. Niet te lang nadenken, gewoon doen. Daarom is folk ook zo toegankelijk. Ik zat ooit een jazzbandje waar we een oefening kregen in luisteren en in vraag en antwoord spelen. Iemand van ons moest voorspelen en de anderen moesten dat foutloos naspelen. Die persoon viel dus meteen door de mand: die begon een waanzinnige solo te doen van 26 maten en toen moesten wij dat na doen. Wel gelachen ja.
De kunst was dus: hou het simpel en je merkt hoe leuk het is. Dat zie ik helemaal terug in de folk. Bij jazz hoort toch wel enig nadenkwerk. Aan de andere kant is het fantastische muziek om naar te luisteren en om geinspireerd te raken en dat weer in folk toe te passen.
Op de sessie vorige week waren wij een scottisch aan het spelen toen een van de gitaristen naadloos overging in blue gras. Geweldig! En de sfeer werd er alleen maar leuker van.

Interessante verhalen van Grompie: Ik zou wel eens een foto willen zien waarin Kleine Grompie met een trompet met de fanfare meeloopt.

Ik vind het opvallend dat hier toch al een aantal muzikanten oorspronkelijk uit de 'jazz-hoek' is komen aanwaaien.

Misschien komt het omdat volksmuziek inderdaad toch wat toegankelijker is. Als je een bepaalt niveau hebt kan je al snel lekker meespelen. Maar dat zou bij Jazz toch ook wel moeten kunnen?

Of zijn dat toch langere nummers, meer akkoorden, melodie?n die moeilijker te onthouden zijn, zodat het toch lastiger is om zomaar mee te doen?

Verder ben ik het helemaal eens met de "punk"houding: gewoon een instrument kopen en dezelfde avond met een stel vrienden het eerste optreden. Op les gaan ontneemt je totaal de lol van het zelf ontdekken en doen. Daar leer je vooral wat niet mag. En door middel van maandenlange saaie vingeroefeningen zorgen ze dat het instrument een straf wordt om op te spelen.

_________________
Spansen is normaal

Inderdaad. Tenminste, ze hebben hier in de Cactus geregeld jazz-jams en dan spelen er toch een stel muzikanten perfect met elkaar, terwijl ze niet met elkaar geoefend hebben. Het recept is simpel, iemand zet een bekend nummer in (bijv een Gerswin) en vervolgens wordt daar eindeloos op geimproviseerd en omheen gesoleerd om er af en toe en uiteindelijk weer op terug te komen (lijkt wel publiek pesten, maar die vinden het juist prachtig en klappen voor elke solo). Het enige dat je nodig hebt zijn goede muzikanten die elkaar een beetje aanvoelen..

Het verschil tussen folk en jazz is dus vooral dat er bij folk tussendoor niet geaplaudiseerd wordt ;) (vorige vrijdag met de Roemenen in m'n club gebeurde dat dus wel, maar dat leek dan ook verdacht veel op jazz)

die foto bestaat maar ligt achter slot en grendel