H? h?. Weer thuis na een driedaags bad in muziek en instrumenten. Het was een prachtig st. chartier. Woensdag om half tien vertrokken. We hadden nog een dakkoffer gescoord, dus we konden alle instrumenten meenemen die we wilden: 1 draailier, 2 doedelzakken, 2 violen, 2 tinwhistles en een vliegenmepper in a-klein.
Na een uur of vier rijden maar eens wezen uitrusten op een parkeerplaats aan de snelweg iets voor Parijs en net een broodje ei op ons picknickkleedje aan het eten, of daar stopte een geel busje op 10 meter afstand met daarin allerlei gasten die in galop naar de wc renden. Bleek het de spansbus te zijn
Over toeval gesproken.
De bus hebben we onderweg weer ingehaald en op st. chartier hebben we H?risson kunnen meedelen dat de bus nog ongeveer 2 uur nodig zou hebben om er te zijn en de door haar met gevaar voor eigen leven bezet gehouden ruimte op te vullen. Maar dat wist ze al omdat er driftig was gesmst.
Wij hebben onze tent strategisch op zo'n 40 meter afstand van de hollandse enclave gezet (op st. chartier is dat al snel 2 minuten lopen tussen alle tentjes door) omdat een voorgevoel zei dat wij vooral overdag leefden en de spansenclave vooral 's nachts. Dit bleek een misverstand. De spansenclave sliep vrijwel nooit.
Woensdagavond het dorp maar eens verkend. Het was als vanouds, behalve dat de concerten in een grote tent waren en niet meer op een podium tegen het kasteel. Vanaf het weggetje naar de tent toe nog wel ongeveer 10 minuten de wanprestatie van Tri Yann kunnen horen en vervolgens al wandelend terug naar de tent en heerlijk geslapen
Donderdag een passepartout gekocht (het betaalde campinggeld van ? 5 p.p. kregen we weer terug) en het terrein opgestiefeld. 's Middags concert van La Machine en dat was simpelweg briljant. Waar ik hun cd nogal zwaar en donker vond, was dit optreden een geweldig vrolijk balfolk-concert van 4 uitstekende muzikanten. De doedelaar speelde ook gitaar en viool en deed dat allemaal prachtig. Hij danste af en toe ook als een derwish over het podium, maar daarin moest hij zijn meerdere erkennen in Ernie en een meisje die tijdens een langzame wals cheek to cheek minutenlang zweefden en spinden. Blijkbaar is een langzame wals moeilijk, want de andere dansers kwamen er niet echt uit en zaten een moeizame huppelwals te hompelen.
Na het concert weer het terrein op. Tot mijn verbijstering hoorde ik een gitaar en viool op het open podium een slotakkoord geven, waarna een bekende stem het publiek verwees naar de website van Lirio. Hebben verdulleme Melk en Squeek zitten te concerteren terwijl niemand daar wat vanaf wist
Op het terrein met Bert van Madlot studiehummeltjes bespeeld van een Engelse bouwer. Nadat bleek dat we best een aardig mopje konden spelen, mochten we ook de dure instrumentjes met drie bourdons vasthouden. Wat een heerlijk geluid. Ik was al van plan een hummeltje te kopen en moest me nog ori?nteren, maar de weg leek naar Engeland te leiden. Ook nog wat met Judica en Jacob (aanstormend Madlot) gespeeld.
Na een hapje eten, waarbij we het eerste avondconcert misten, dan toch maar de stoute schoenen aangetrokken voor Patrick Bouffard. Hij speelt leuk, maar het wil geen muziek worden, althans geen muziek die mijn hart raakt. Hij pleegt overigens geen wanprestatie zoals Tri Yann, maar ik vind er gewoon geen moer aan. Een kakefonie van virtuoze klanken in een ondefinieerbare stijl, waar geen transparantie in te vinden is. Halverwege maar weggegaan, want in het dorp is het dan gewoon veel leuker.
Donderdag was bijzonder warm, dus heel rustig aan gedaan en veel op het terrein bij de instrumentenbouwers gekeken, want daar is de meeste schaduw. Door het hartverwarmende hummelgeweld uit Engeland ook maar eens gekeken wat de Duitse bouwers (het is tenslotte een h?mmelchen) maakten. Ook daar zat een aardige bouwer bij, die een hummel in oude stemming in F-groot in de aanbieding had, maar ook een hummel in een blokfluitstemming in C-groot.
Weer even terug naar de Engelsman en diens hummeltje bleek in D te staan, maar met een hummeloneigenlijk mineur-duimgat (Dm) en met een vorkgreep. Dus speelbaar als een gewone doedelzak. Bij de tent maar eens lopen rekenen: drie bourdons in D A en d, een D-groot instument waarbij de fis een f kan worden door het duimgat en de b een bes door de vorkgreep. Dus speelbaar in D-groot en D-klein, in G (dan moet de A-bourdon uit), in F (dan moeten de D-bourdons uit) en C (alle bourdons uit). En spelen in F betekent dan bovendien dat de grondtoon op de oorspronkelijke hummelplek zit, zij het met het duimgat en de vorkgreep. Maar dat is geen probleem.
Direkt teruggegaan, het instrument nog eens bespeeld (allemachtig, wat speelde hij strak en zuiver) en dus meteen gekocht. Maar ik mocht hem nog niet mee, omdat er nog een nieuwe metalen ring om moest. Ik krijg hem dus pas na mijn vakantie
's Avonds bij de tent even wat muziek gemaakt met draailier en doedelzak. We hielden net op, toen een Franse jongen met in zijn rugzak een doedelzak aan kwam rennen. Hij wilde de deun leren die we hadden gespeeld (Dave van Red dog green dog). We speelden tot hij de deun kende (hij had een alt blokfluit, waardoor een mineurmelodie bijna dezelfde vingerzetting heeft als een doedelzak
). Na 10 minuten kon hij de deun spelen op doedelzak, waar ik weken op heb geoefend
. Hij leerde ons een mooie deun die hij zelf had geschreven. Als ik het goed heb, luidt de titel in Nederland 'erger dan ergst', maar ik zeg erbij dat mijn Frans bereslecht is. Door het spelen waren we voor het avondconcert te laat en kregen we maar een klein staartje Mike Katz mee. Maar wel aardige momenten gehoord bij Ibon Koteron, oa. twee percussionisten met stokken op houten planken.
Zaterdagochtend voor de 2e keer wezen buurten bij de spansenclave (de 1e keer toonde Kikker haar gamba) en gefiedelt met Folkie en Kikker. Wij kwamen tot de conclusie dat de Koddedans (vooral die) met de Colonne een geheide fiedeljighit kan gaat worden op de nederlandse balfolks.
Verder weer over het terrein geslenterd, en een elektrisch doedelzakje bij Frans Hattink geprobeerd. Echt waanzinnig leuk! Een klein plastic pijpje met electronica, met een plugje waar je koptelefoon in kan. Vervolgens spelen maar!
Ook gehoord dat Marc Perrone en zijn accordeonmakker inderdaad weer foute boel was geweest met meer uitleg over zijn leven (hoe hij van wieg tot rolstoel kwam) dan muziek en de muziek die er wel was was weer van het te verwachten niveau.
En vandaag dan weer rap terug. kwart over tien vertrokken, vijf over zes weer thuis. Dus best even tijd om dit episteltje te schrijven voor de ongelukkigen die niet naar st. chartier konden
Inloggen
Help
Zoeken
:
zoveel nieuwe indrukken, teveel zon maar gelukkig heerlijk koude douches en te weinig slaap... ik moet nog een beetje bijkomen voor ik hier is begrijpelijks kan neerztten.... een paar losse flarden dan maar. 
tussendoor (met kleren en al) onder de koude douche op de bandjescamping om op temperatuur te blijven 