mota.spansen.nl

En om te beginnen een verhaal over wat ik afgelopen zondag mee heb gemaakt. Een voorbeeld van iets wat ik te persoonlijk vind om op het grote forum te gooien, maar wat ik wel graag aan m'n medemuzikanten wil vertellen En benieuwd ben naar reacties.

Zondag was er een masterclass in Amsterdam van Wim Claeys en Didier Laloy. Het idee: je krijgt een stuk, dat bereid je voor en speel je dan alleen voor Wim en Didier (+ publiek) en daar krijg je dan feedback op.
Iets wat ik veel te eng vind, maar ik had me een paar weken geleden toch op gegeven. Weken van voorbereiding en buikpijn, meerdere keren op het punt gestaan om het af te zeggen, maar toch gegaan.

De avond ervoor gezellig en relaxed bij Campie gelogeerd en in de watten gelegd met lekker eten en drinken. Zondag overdag een workshop bij Wim gevolgd, die eigenlijk nogal laag was w.b. niveau, maar waar ik toch wat nuttige dingen geleerd heb en waardoor ik vast in de stemming kwam. Alleen voor dat nummer heen-en-weer naar A'dam leek me niet goed voor de zenuwen.

Het nummer dat ik toegestuurd had en voorbereid, was Lisboa. Een prachtig nummer van Didier. Aan de ene kant heel prettig dat het een nummer was wat ik heel erg mooi vind en bij me past, aan de andere kant legde ik daardoor de lat (en de druk) voor mezelf nog hoger. Ik wilde heel graag laten horen hoe ik het nummer interpreteer en wat ik ervan gemaakt had.

Ter voorbereiding had ik het aan wat mensen van tevoren laten horen, voorgespeeld. Dat vond ik dan al heel eng, terwijl het vertrouwde mensen waren.

In je eentje een luisterstuk spelen is echt iets heel anders dan samen met andere muzikanten voor dansers spelen!

Hieronder een deel van een copie van een pb, wat ik vanoachtend o.a. naar Telenn stuurde en wat me op het idee bracht om een apart forum op te richten.

Ik voel me nog steeds beduusd en raar.
Zoveel weken zenuwen en geestelijk voorbereiden en fysiek oefenen. Afgelopen zaterdag nog op het punt gestaan om het af te zeggen ('Ik durf niet!') en nu is het gebeurd...

Ik ben heel blij dat ik overdag de workshop van Wim deed, want daardoor zat ik al erg in de stemming van het spelen en van het leren en ontwikkelen (en dat het daarom gaat).

En toen... na de workshop... de Masterclass.

De opstelling was prettig. Ik had verwacht dat je in je eentje op het podium zou zitten, maar dat was niet zo. We zaten in een hoefijzer naar het publiek toe met Wim en Didier in het midden. Als iemand aan de beurt was (vijf deelnemers) verschoven de buren wat, zodat iemand toch wat in het middelpunt zat.
Ik was de vierde. Eerst Els die ook Lisboa deed, toen nog iemand met Lisboa, toen iemand met een tarantella van Bruno en toen ik. Terwijl ik dit schrijf, krijg ik weer een beetje buikpijn ;~)

Het publiek zat op een soort tribune, er waren denk ik 20, 25 mensen.
Nadat iemand gespeeld had, gaven Wim en Didier een aantal positieve en negatieve (verbeter-) punten.

Ik had net de zaterdagochtend thuis vooral het verhaal wat ik met Lisboa wilde vertellen geestelijk afgerond, waardoor elk stuk een functie had en dat voelde heel goed. De inleiding, m'n wringende akkoordenstuk, het einde, elk stuk ging ergens over en dat wilde ik gewoon vertellen.
Dat was wel een goede instelling voor zo'n stuk.
Ik was aan de beurt en hing zo rustig mogelijk m'n harmonica om, goed opletten dat de tertsen er echt uit waren enzo.. concentratie en rust proberen te voelen. (zen.....)
En me op het verhaal richten en het gevoel dat daarbij hoorde.

En het ging heel goed... Ik zat 95% van de tijd helemaal in de muziek. Af en toe dacht ik een seconde (shit, twee meter verderop zitten Wim en Didier) of (duurt het niet te lang?). Maar dat was een seconde en dan kon ik dat weer laten gaan en weer in de muziek stappen.
Dus dat was echt super, want wat ik wilde. In die seconde gebeurde er dan wel iets wat niet goed ging (met het tempo) en dat was ook de enige negatieve feedback die ik kreeg. Maar dat had ik zelf ook gemerkt. In zo'n seconde zenuw, doen m'n spieren dan even iets wat ik niet wil. Maar dat ik dan direct weer uit de zenuwen kon stappen, was echt geweldig, dat ik daar niet in bleef hangen.

Ik heb heel fijn gespeeld en het verhaal verteld (ik had het stuk verbonden aan een persoonlijke ervaring van een tijdje geleden, daar paste het goed bij).
Het einde was heel zacht en rustig en subtiel (was blij dat me dat ook lukte om daar de rust voor te hebben) en toen het geluid uitstierf was het drie seconden stil en toen zei iemand uit het publiek "Wauw..." en kreeg ik luid aplaus

Ik ben superblij dat ik het gedaan heb..
Het is altijd goed om iets te doen wat je eigenlijk niet durft (en dit vond ik echt-echt heel eng). En als het dan goed gaat... Jezus :~)

Wim en Didier waren positief. Ze vonden dat ik er echt mijn eigen stuk van gemaakt had en dat er mooie dynamiek in zat. Alleen die tempo-zenuw-dingen dus.

En na afloop zijn er meerdere mensen bij me gekomen om te zeggen dat ze het zo prachtig hadden gevonden.
Ik wilde het vooral durven (als ik niet ging huilen of flauw vallen was ik al aardig tevreden ) en ik wilde heel graag het stuk zo laten horen als ik het bedacht had en beleef. En dat is gelukt..
En dat er dan ook nog zoveel mensen van genoten hebben, is natuurlijk helemaal fijn :~)

Nou, ik ben er echt nog beduusd van en vraag me af en toe af of het wel echt gebeurd is.

Een heel verhaal :~) Hoop dat jullie het niet saai vonden.

Waar het denk ik om gaat, is dat (zeker intieme, persoonlijke) muziek maken voor publiek eng is, en dat het goed is om dingen te ondernemen om dat minder eng te maken. Dit was voor mij een hele belangrijke stap daarin :~)

De voorbereiding was trouwens ook heel leerzaam. Ik heb niet eerder op zo'n manier aan een stuk gewerkt. Anders ben ik vooral bezig met een stuk, omdat ik het met anderen speel. Dus dan bedenk ik een tweede stem of een akkoordbegeleiding die past bij wat iemand anders doet.
Nu moest ik een afgerond geheel maken, wat ik in m'n eentje moest spelen.
Ik heb dat improviserend gedaan. De eerste week dat ik het stuk had, heb ik het elke avond gespeeld. Eerst gewoon en dan improviseren. De meeste stukken klonken suf, of saai of niet kloppend, maar zo kwam ik op een gegeven moment bij twee verschillende stukken die ik mooi vond en die pasten. Die heb ik toen in het originele stuk verwerkt.
Ook heel leerzaam dus :~)

_________________
If I can't dance, I don't want to be part of your revolution (Emma Goldman)

Ik hoop trouwens niet dat het opschepperig overkomt, het hele verhaal.

Ik ben gewoon erg blij en trots dat ik een muzikaal-psychologische (mooi scrabble-woord ) angst heb overwonnen en vind het prettig om met mede-muzikanten dat soort ervaringen te delen.

_________________
If I can't dance, I don't want to be part of your revolution (Emma Goldman)

Dat klinkt misschien wat vaag, maar ik bedoel daarmee dat ik het verhaal dat ik met het stuk wilde vertellen af had.

_________________
If I can't dance, I don't want to be part of your revolution (Emma Goldman)

Wauw zeerover, heel leuk en herkenbaar en heel inspirerend om te lezen!
Knap dat je het gedaan hebt en heel leuk dat je er zo openhartig over vertelt!

Ik werd er twee weken geleden ook weer door overvallen dat het doodeng is om ineens in je eentje voor een groot publiek te spelen. Twee collega's namen afscheid en hadden wel heel veel suggesties gegeven dat ze het leuk vonden als ik bij hun afscheid viool zou spelen. Dat wilde ik best doen, maar wat moest ik spelen? Ik besloot een klassiek stuk te spelen dat ik al 15 jaar uit m'n hoofd speel en een swingende scottisch om ook wat folk te spelen. Eerst begeleidde ik een afscheidslied op de melodie van Aan de Amsterdamse Grachten. Daar had ik 2 avonden op geoefend en gewoon mezelf een schop onder de kont gegeven om vol overtuiging de hoge positiestukjes tussendoor te spelen. Met zo'n massa zingende mensen om me heen was dit geen enkel probleem.
Maar toen kwam het moment dat ik alleen zou spelen voor die 100 man. Ik werd overvallen door de zenuwen, had een trillende strijkstok en extra vibrato. In tegenstelling tot jouw verhaal lukte het me het merendeel van de tijd niet om echt een te zijn met de muziek en dacht ik alleen maar aan de dingen die fout konden gaan omdat ze met oefenen ook af en toe fout gingen. Ik struikelde daardoor een paar keer over m'n vingers. Uiteindelijk heb ik me er doorheen geslagen, maar ik hield er niet zo'n goed gevoel aan over. Natuurlijk waren er wel veel collega's die het fantastisch hadden gevonden, maar toch...

Ik had m'n Zoom aan gehad, dus ik heb de dag erna de opnames geluisterd. Eigenlijk klinkt het op de opnames best aardig en op een filmpje van een collega komt het ook overtuigend over. Ik vond het wel gek dat het uiterlijk daarmee anders is dan zoals ik het innerlijk heb ervaren.

Wat ik aan jouw verhaal heel inspirerend vind is het idee om het stuk als een verhaal te zien en aan de verschillende onderdelen een betekenis te geven. Ik kan me goed voorstellen dat als ik een verhaal erbij in m'n hoofd heb, ik het stuk veel overtuigender en persoonlijker kan brengen. Dat is ook een veel fijnere en gevoelsmatigere manier van benaderen dan alleen te kijken naar de technische ingewikkeldheden. Ik kan me voorstellen dat zoiets me veel meer rust zou geven, dus ik ga dat voor een volgende keer proberen!

En ja, zulke ervaringen zijn heel erg nuttig! Ik raak vaak al helemaal in de stress als aan het begin van een workshop iedereen wordt gevraagd om even alleen wat te spelen. Dan breekt het zweet me uit en begint m'n hart als een gek te bonzen. Ik raak dan ook in de stress over wat ik dan zal spelen en kies meestal iets waarbij ik geen enkel risico loop dat ik uit de bocht vlieg en dan toch blijft het moeilijk om het mooi te brengen.

Ik ben heel benieuwd naar meer goede tips om angsten en zenuwen te overwinnen!

Ik moet er wel bij vertellen, dat ik tegen het trillen pilletjes heb (lichte beta-blokkers). Als ik echt zenuwachtig ben, heb ik namelijk de neiging om te trillen en als dat eenmaal begint, kom ik in een vicieuze cirkel.
"Shit, ik tril, nu klinkt het nergens naar en ze zien allemaal dat ik zenuwachtig ben."
Die masterclass van gisteren was wel zo'n soort gelegenheid, waarbij ik dan zo'n pilletje slik ;~)


Ja, want dan gaat het juist mis, hè? Als je denkt aan de moeilijke struikelstukken en denkt dat ze vast mis gaan, dan gaan ze mis. Dat heb ik ook, dus dat moet je in elk geval voorkomen.
Ik heb dat met Lisboa gedaan (zit een lastig, snel loopje in) door een verhaal-betekenis te geven aan dat loopje en me daar op te concentreren tijdens het spelen. Dat ik tijdens dat loopje iets vertel en dat het daar om gaat. Dat hielp heel goed.
Plus dat ik dat loopje gewoon niet elke keer speelde, maar ook af en toe een lange noot. Dat klonk namelijk ook mooi en dan kon ik het loopje doen, als ik er behoefte aan had.


Ja, dat werkt voor mij echt heel goed. Dat je muziek als een verhaal ziet, waarbij je iets vertelt, dat is iets wat ik al vaker van docenten had gehoord. Dat je stukken moet zien als zinnen enzo.
Maar anderhalf jaar geleden ofzo, ontdekte ik dat het nog veel beter werkt als het een concreet verhaal is. Niet alleen de muziek, maar dat het ergens over gaat en dat je dat wilt vertellen.


Heel herkenbaar


Wat mij ook helpt is zen-meditatie. Daar zullen misschien niet veel mensen in geïnteresseerd zijn, maar ik ben erg blij dat ik daar een paar maanden geleden mee ben begonnen.

_________________
If I can't dance, I don't want to be part of your revolution (Emma Goldman)

Bij mij op m'n werk hebben ze een stiltecentrum waar 2 a 3 keer per week een geleide meditatie wordt georganiseerd. Ik heb me nu opgegeven voor de mailgroep om te weten wanneer het is en wil daar ook aan mee gaan doen.

Oh, wat klinkt die masterclass leuk!!! Had ik maar beter geoefend op de trekzak...dan had ik misschien ook wel mee gemogen.
Je bent helemal niet opschepperig, je hebt toch gewoon verteld hoe jij het hebt ervaren? IK ben heel trots.

Zenuwen en spelen...meestal heb ik er maar in beperkte mate last van. Ik heb in Ierland twee muziekexamens gedaan en toen stierf ik bijna van de zenuwen. (maar toen had ik eigenlijk ook al heel lang niet gespeeld en het allemaal heel erg onderschat). Repelsteeltje heeft me moed in moeten praten om het tweede examen überhaupt te doen.

Meestal vind ik het in het begin wel even spannend, maar zodra ik begin te spelen vooral erg leuk. Hoe beter voorbereid hoe minder eng. En ik heb geaccepteerd dat er af en toe dingen mis gaan en ondertussen plan B, C en D in werking voor als er iets mis gaat...waardoor het dus vor het publiek lijkt alsof het niet mis ging, maar zo hoorde.

Maar inderdaad bij zenuwachtig hoort een beetje trillen en dat is voor harp dodelijk...wij doen niet zo aan mooie vibrato's. Het levert vooral lelijke jengeltjes op en het grijpen van de verkeerde snaren.

Repel en ik hebben het wel een over onze 'zenuwenervaringen' gehad in verband met Kelten zonder Grenzen. Repel is in ons duo meer van de muziek en ik meer van het theater. Ik merk dat ik het veel minder eng vind om muziek te maken en dat ik voor het theater gedeelte (aanvankelijk) veel meer zenuwen had. Bij Repel was het juist andersom. Mijn theorie is dat omdat theater iets is waar ik echt veel cursussen en vooropleidingen voor heb gedaan, iets is waar ik echt in kan falen. Terwijl ik op het gebied van muziek écht een amateur ben.

Herkennen jullie iets in die theorie? Of juist helemaal niets? Ik ben wel benieuwd! En waarom zou je eigenlijk nerveus zijn? Om iets 'fout' te doen? Maar daar verkramp je dan toch alleen maar door?

_________________
"I love playing guitar pieces on the harp: it combines the beauty of the guitar and the non-transportability of the harp." (Park Stickney)

Net bij de eerste meditatie geweest. Was heel fijn! Kan me wel voorstellen dat het nog veel oefening vergt om dezelfde mate van ontspanning ook te vinden als ik op een podium sta.

Dat van die meditatie klinkt heel fijn! Daar zou ik ook wel meer over willen weten..

Over zenuwen: Wat ik vooral merk is dat het goed is om af en toe in een set even rust te nemen en diep adem te halen en alvast de melodie in je hoofd te zingen, anders komt die onder het spelen soms opeens als een verrassing (raar maar waar). Als je begint te spelen met een blanko hoofd dan voelt het soms als een sprong in het diepe en zit je veel noten te gokken op je gevoel en dat is sowieso heel eng.

Op het conservatorium moest ik elke maand voorspelen in een lege concerthal met 3 docenten met opschrijfboekjes aan een tafel voor je neus, zodat ze alles goed konden zien. Mijn hemel, wat was dat eng! Maar ik ben er wel meer een bikkel door geworden, want in vergelijking met dat valt alles mee, haha!

_________________
Als de nood hoog is, kun je best een vierkwartsmazurka dansen!

Zal ik dan ook maar eens uit de kast komen? Ik doe sinds een aantal jaar aan zen. Ik ben ermee begonnen via een cursus die mijn werkgever aanbood als stressmanagementmethode (mooi scrabble-woord), maar het beviel zo goed dat ik het op eigen houtje ben blijven doen. Tegenwoordig probeer ik elke ochtend een kwartiertje te zitten, wat niet altijd lukt maar het moet er ook een beetje in slijten.

Ik vind het ergens veel weg hebben van viool spelen, met name vanwege de concentratie die ervoor nodig is. De buren hebben er in ieder geval minder last van

_________________
"Guess you only get one chance in life to play a song that goes like... (insert silly noises)" (Frank Zappa)

Wat de stress betreft: ik geef op mijn huidige baan veel college aan BSc en MSc studenten. Dat heeft op veel punten veel weg van optreden. Wat mij betreft is het belangrijkste niet bang te zijn om fouten te maken. Als je perfectie nastreeft ga je juist heel verkrampt spelen/lesgeven. Tweede: contact met het publiek. Interactie maakt voor mij dat het publiek geen vreemde meer is, maar iemand met wie ik communiceer. Dan kan ik fouten op een lossere manier opvangen, en ermee improviseren. Ik ben soms juist blij met een fout, want als een college routine wordt is de vonk op een gegeven moment weg. Een fout kan het ijs breken. Het maakt je menselijk voor het publiek, en als je een reactie uit het publiek terug krijgt zijn ze ook niet meer eng. (ok, een stel beleefde MSc-studenten zijn een makkelijker publiek dan een jury vol folk-coryfeeën - daar komt bij dat viool spelen en zenuwen een dodelijke combinatie zijn).

Nog iets over meditatie en muziek: dat idee dat je juist fouten maakt als je ze probeert te vermijden is iets dat je ook terugvindt in zen, en trouwens ook in de moderne psychologie. Er is een experiment geweest waarin proefpersonen gevraagd werd een kwartier niet aan witte beren te denken. Toen hen werd gevraagd hoe vaak ze aan witte beren hadden gedacht zeiden ze: 'continu!'. Zulke dingen zijn als Chinese finger traps: hoe harder je je best doet, des te minder het lukt. In zen-meditatie geldt dat ook: hoe meer je je best doet om niet te denken, hoe minder het lukt. Het enige dat je kan doen is zitten en je bek houden, en te stoppen met proberen. Maar dat is heel moeilijk.

Laatste opmerking (en dan ga ik echt weer aan het werk): ik zei in mijn vorige post dat ik meditatie en viool spelen op elkaar vind lijken, maar ik heb dat gek genoeg het meeste met Ierse reels, terwijl je zou verwachten dat ik dat zou moeten hebben met Indiase tempelmuziek of zoiets (ik weet niet eens hoe dat klinkt trouwens). Ik denk dat dat is omdat Ierse reels én knap lastig zijn om te spelen (en dus al je aandacht nodig hebben), én een heerlijke flow hebben als ze goed gaan.

_________________
"Guess you only get one chance in life to play a song that goes like... (insert silly noises)" (Frank Zappa)

;~) Ik had het al via het roddelcircuit vernomen.
Zijn we toch nog vage zweefhippies, Folkie

Ik doe in principe twee keer tien minuten (ochtend en avond).
En ik merk heel erg het verschil als ik het een periode consequent elke dag doe, of als het een paar dagen achter elkaar erbij inschiet.
't geeft veel rust in m'n hoofd, helpt me te concentreren en aandacht te hebben voor het moment. En het geeft me zowel zelfvertrouwen als vertrouwen in anderen.
Niet verkeerd toch, allemaal?


Ik denk dat het beoefenen van zen-meditatie me in elk geval (concentratie inderdaad) bij de masterclass heeft geholpen om als ik even "weg schoot" ('O jee, Didier Laloy zit naar me te luisteren.') terug te keren naar de muziek.
Bij het mediteren werkt het net zo: niet meegaan met de chaos van je gedachten. 'k vond het de eerste keer echt schokkend om te ontdekken wat een chaos het is in m;n hoofd en aan wat voor onzin ik wel niet allemaal denk

Goed, dit was wel erg veel zen, misschien voor dit topic.

_________________
If I can't dance, I don't want to be part of your revolution (Emma Goldman)

Wat is die Folkie veranderd!
Ik kende hem slechts als een provinciale, uit de klei getrokken en bierzuipende hardrocker

_________________
Novo: nenhuma barbante uniram

Ha ha ha!!!

Nou, van mij mogen jullie dit muzikanten topic helemaal volschrijven over zen meditatie. Volgens mij is dat een heel nuttig iets om in te zetten bij muziek maken: iets van jezelf tot rust brengen en 'in trance' zodat je niet wordt afgeleid door je omgeving maar je echt kan concentreren op de muziek.

Bovendien levert het leuke foto's op.

_________________
"I love playing guitar pieces on the harp: it combines the beauty of the guitar and the non-transportability of the harp." (Park Stickney)

Oef, ik ben blij dat dit een enigszins besloten forum is...

_________________
"Guess you only get one chance in life to play a song that goes like... (insert silly noises)" (Frank Zappa)