En om te beginnen een verhaal over wat ik afgelopen zondag mee heb gemaakt. Een voorbeeld van iets wat ik te persoonlijk vind om op het grote forum te gooien, maar wat ik wel graag aan m'n medemuzikanten wil vertellen
En benieuwd ben naar reacties.
Zondag was er een masterclass in Amsterdam van Wim Claeys en Didier Laloy. Het idee: je krijgt een stuk, dat bereid je voor en speel je dan alleen voor Wim en Didier (+ publiek) en daar krijg je dan feedback op.
Iets wat ik veel te eng vind, maar ik had me een paar weken geleden toch op gegeven. Weken van voorbereiding en buikpijn, meerdere keren op het punt gestaan om het af te zeggen, maar toch gegaan.
De avond ervoor gezellig en relaxed bij Campie gelogeerd en in de watten gelegd met lekker eten en drinken.
Zondag overdag een workshop bij Wim gevolgd, die eigenlijk nogal laag was w.b. niveau, maar waar ik toch wat nuttige dingen geleerd heb en waardoor ik vast in de stemming kwam. Alleen voor dat nummer heen-en-weer naar A'dam leek me niet goed voor de zenuwen.
Het nummer dat ik toegestuurd had en voorbereid, was Lisboa. Een prachtig nummer van Didier. Aan de ene kant heel prettig dat het een nummer was wat ik heel erg mooi vind en bij me past, aan de andere kant legde ik daardoor de lat (en de druk) voor mezelf nog hoger. Ik wilde heel graag laten horen hoe ik het nummer interpreteer en wat ik ervan gemaakt had.
Ter voorbereiding had ik het aan wat mensen van tevoren laten horen, voorgespeeld. Dat vond ik dan al heel eng, terwijl het vertrouwde mensen waren.
In je eentje een luisterstuk spelen is echt iets heel anders dan samen met andere muzikanten voor dansers spelen!
Hieronder een deel van een copie van een pb, wat ik vanoachtend o.a. naar Telenn stuurde en wat me op het idee bracht om een apart forum op te richten.
Ik voel me nog steeds beduusd en raar.
Zoveel weken zenuwen en geestelijk voorbereiden en fysiek oefenen. Afgelopen zaterdag nog op het punt gestaan om het af te zeggen ('Ik durf niet!') en nu is het gebeurd...
Ik ben heel blij dat ik overdag de workshop van Wim deed, want daardoor zat ik al erg in de stemming van het spelen en van het leren en ontwikkelen (en dat het daarom gaat).
En toen... na de workshop... de Masterclass.
De opstelling was prettig. Ik had verwacht dat je in je eentje op het podium zou zitten, maar dat was niet zo. We zaten in een hoefijzer naar het publiek toe met Wim en Didier in het midden. Als iemand aan de beurt was (vijf deelnemers) verschoven de buren wat, zodat iemand toch wat in het middelpunt zat.
Ik was de vierde. Eerst Els die ook Lisboa deed, toen nog iemand met Lisboa, toen iemand met een tarantella van Bruno en toen ik. Terwijl ik dit schrijf, krijg ik weer een beetje buikpijn ;~)
Het publiek zat op een soort tribune, er waren denk ik 20, 25 mensen.
Nadat iemand gespeeld had, gaven Wim en Didier een aantal positieve en negatieve (verbeter-) punten.
Ik had net de zaterdagochtend thuis vooral het verhaal wat ik met Lisboa wilde vertellen geestelijk afgerond, waardoor elk stuk een functie had en dat voelde heel goed. De inleiding, m'n wringende akkoordenstuk, het einde, elk stuk ging ergens over en dat wilde ik gewoon vertellen.
Dat was wel een goede instelling voor zo'n stuk.
Ik was aan de beurt en hing zo rustig mogelijk m'n harmonica om, goed opletten dat de tertsen er echt uit waren enzo.. concentratie en rust proberen te voelen. (zen.....)
En me op het verhaal richten en het gevoel dat daarbij hoorde.
En het ging heel goed... Ik zat 95% van de tijd helemaal in de muziek. Af en toe dacht ik een seconde (shit, twee meter verderop zitten Wim en Didier) of (duurt het niet te lang?). Maar dat was een seconde en dan kon ik dat weer laten gaan en weer in de muziek stappen.
Dus dat was echt super, want wat ik wilde. In die seconde gebeurde er dan wel iets wat niet goed ging (met het tempo) en dat was ook de enige negatieve feedback die ik kreeg. Maar dat had ik zelf ook gemerkt. In zo'n seconde zenuw, doen m'n spieren dan even iets wat ik niet wil. Maar dat ik dan direct weer uit de zenuwen kon stappen, was echt geweldig, dat ik daar niet in bleef hangen.
Ik heb heel fijn gespeeld en het verhaal verteld (ik had het stuk verbonden aan een persoonlijke ervaring van een tijdje geleden, daar paste het goed bij).
Het einde was heel zacht en rustig en subtiel (was blij dat me dat ook lukte om daar de rust voor te hebben) en toen het geluid uitstierf was het drie seconden stil en toen zei iemand uit het publiek "Wauw..." en kreeg ik luid aplaus
Ik ben superblij dat ik het gedaan heb..
Het is altijd goed om iets te doen wat je eigenlijk niet durft (en dit vond ik echt-echt heel eng). En als het dan goed gaat... Jezus :~)
Wim en Didier waren positief. Ze vonden dat ik er echt mijn eigen stuk van gemaakt had en dat er mooie dynamiek in zat. Alleen die tempo-zenuw-dingen dus.
En na afloop zijn er meerdere mensen bij me gekomen om te zeggen dat ze het zo prachtig hadden gevonden.
Ik wilde het vooral durven (als ik niet ging huilen of flauw vallen was ik al aardig tevreden
) en ik wilde heel graag het stuk zo laten horen als ik het bedacht had en beleef. En dat is gelukt..
En dat er dan ook nog zoveel mensen van genoten hebben, is natuurlijk helemaal fijn :~)
Nou, ik ben er echt nog beduusd van en vraag me af en toe af of het wel echt gebeurd is.
Een heel verhaal :~) Hoop dat jullie het niet saai vonden.
Waar het denk ik om gaat, is dat (zeker intieme, persoonlijke) muziek maken voor publiek eng is, en dat het goed is om dingen te ondernemen om dat minder eng te maken. Dit was voor mij een hele belangrijke stap daarin :~)
De voorbereiding was trouwens ook heel leerzaam. Ik heb niet eerder op zo'n manier aan een stuk gewerkt. Anders ben ik vooral bezig met een stuk, omdat ik het met anderen speel. Dus dan bedenk ik een tweede stem of een akkoordbegeleiding die past bij wat iemand anders doet.
Nu moest ik een afgerond geheel maken, wat ik in m'n eentje moest spelen.
Ik heb dat improviserend gedaan. De eerste week dat ik het stuk had, heb ik het elke avond gespeeld. Eerst gewoon en dan improviseren. De meeste stukken klonken suf, of saai of niet kloppend, maar zo kwam ik op een gegeven moment bij twee verschillende stukken die ik mooi vond en die pasten. Die heb ik toen in het originele stuk verwerkt.
Ook heel leerzaam dus :~)