Citaat:
Dit begrijp ik dus niet, Fille. Zeg je nu dat, omdat Bretonse muziek aldaar vooral wordt omarmd door lokale nationalisten en niet door folkies, het daarom geen traditionele muziek is?
Ik zeg niet dat er in Bretagne geen folkies zijn. Maar Bretagne bestaat inderdaad niet alleen maar uit een grote kudde folkies. Maar noch folkies noch nationalisten zijn beoefenaars van traditionele muziek in een traditionele context. Het zijn revivalisten. Net zo als jij, ik, wij allemaal.
Citaat:
Op een vergelijkbare manier kun je de socialistische liederen als een cultureel erfgoed of een traditie beschouwen. Een dode traditie inmiddels, hoewel die nog door veel mensen wordt gekend. In de bloeiperiode leverde dat ook mooie muziekstukken op, naar huidige maatstaven af en toe wat bombastisch, maar destijds met een politieke potentie waardoor meer mensen zich dat ook muzikaal eigen wilden maken en in koren gingen zingen of instrumenten gingen bespelen. Hetzelfde geldt voor de psalmen en gezangen in de kerken, waarvoor ook veel prachtige muziekwerken zijn gebruikt. Mede door die intrinsieke schoonheid beklijft iets en kan het tot cultuur en traditie verworden.
Ik denk dat cultureel erfgoed inderdaad geen slecht woord is. En ook al is een traditie 'dood', dat betekent niet dat die vergeten is. Het woord 'revivalisme' betekent niet voor niets 'doen herleven'. Maar wij zijn geen traditionele muzikanten en kunnen dat ook niet worden.
Verder heb ik één ding denk ik niet duidelijk gezegd: ik het het over traditie zoals het bij
musique de tradition populaire gebruikt wordt. 'Populaire' = een plattelands beschaving, een maatschappij die niet meer bestaat.
De melodi?n die we spelen zijn dan wel afkomstig uit een traditie, maar wij beoefenen die in een compleet nieuwe context die niets met de oorspronkelijke te maken heeft: op concerpodia, op bal folks, op fest-noz (die nooit bestaan hebben: de uitvinder waarvan de naam me op dit moment niet meer te binnen schiet is pas geleden overleden), op festivals.
Citaat:
Als ik even een eerdere reactie van je teruglees, Fille, schrijf je dat je eerst fan was van Bretons, totdat je de schoonheid van de muziek uit de Auvergne aangereikt kreeg. Nu snap ik zonder meer dat Auvergne-muziek een graad anders is als Bretons. Maar: is het omdat je, naarmate je beter wordt op jouw instrument, meer behoefte krijgt aan individuele technische en muzikale ontplooiing ? la Auvergne met z'n klikkerdieklaks die je zelf ergens moet plaatsen in plaats van bij de Bretonse muziek waarbij vooral de herhalende, meditatieve kant moet worden bezocht? Of is het omdat blijkt dat in het land van oorsprong de muziek onderdeel is van een politieke beweging zodat je dus partij moet kiezen op basis van politieke, in plaats van muzikale gevoelens?
Mijn keuze is puur gemaakt op muzikale gevoelens. Niet eens de techniek. Bretons op een juiste manier spelen is denk ik net zo moeilijk als muziek uit Centraal Frankrijk. Maar de bourr?e heeft mij gewoon gegrepen.
Verder zijn er nog steeds bretonse groepen die ik zeer waardeer. Eventueel bijkomend bretons nationalisme of neo-celtisme staan daar voor mij helemaal los van.
Citaat:
Als er genoeg mensen zijn die dat ook zo vinden, ontstaat daaruit wellicht weer een traditie. Zoals dus misschien bal folk (uiteraard naar Nederlandse maatstaven, enigszins schatplichtig aan onze zuiderburen maar met iets minder glitters vanwege onze traditionele krenterigheid en vooral ver verwijderd van politieke intriges die we toch niet begrijpen zoals daar zijn op Corsica, Bretagne, Baskenland en (Noord-)Ierland.
Ik vraag me toch af of er tegenwoordig nog 'tradities' ontstaan (in onze west-europese samenleving), of dat het vooral modes zijn. Ik denk dat balfolk een mode is. Waarvan ik hoop dat die nog maar lang mag duren.
Inloggen
Help
Zoeken
