Fille schreef:
De gewoonte in Frankrijk is dat degene die uitnodigt dat ook leidt, tenzij je je daar erg ongemakkelijk bij voelt, dan vraag je meteen of de andere het oké vindt om te leiden.
Kunnen we hier in Nederland ook op aandringen? Ik ben niet zo'n fan van leiden, en als een dame me vraagt en op de vloer blijkt dat ze verwacht dat ik ga leiden, dan vind ik dat vervelend, alleen al omdat ik me soort van gedwongen voel (ik heb immers al ja gezegd tegen de dans).
bailarino schreef:
Als men je niet (her)kent, wordt je voor veel mensen afgeschreven om mee te dansen, of je moet eerst buiten de dansjes om gaan 'socializen' om het groepje binnen te komen.
Hmm, dit is een lastig verhaal, want ik kan mezelf hier niet echt in vinden. Toen ik een aantal jaar geleden (vier jaar alweer, de tijd vliegt), begon met balfolk, werd ik met open armen ontvangen door een aantal zeer bekende balfolkers. Wirtex bijvoorbeeld vroeg me ten dans, en dat heeft een grote rol gespeeld in het overwinnen van de gedachte “hij danst zo goed, hij wil vast niet met me dansen”. Als Wirtex met me wou dansen, dan deed ik het vast niet zo slecht, dacht ik toen. Een andere balfolker kwam naar me toe met chocoladecake dat zonder pardon in mijn handen werd gedrukt. Ik voelde me absoluut welkom!
In elk geval heb ik nu veel kennissen en vrienden bij het balfolk. Hoewel ik wel een soort van vast groepje heb waar ik meestal mee praat (het zijn immers goede vrienden), beperk ik me absoluut niet daarin. Ik probeer ook nieuwe mensen enthousiast te maken en erbij te betrekken door ze weer aan anderen voor te stellen.
Als je sociaal open ingesteld bent en lekker danst (op welk niveau dan ook), dan vind je snel genoeg aansluiting op balfolk. Karlijn zegt het al: stel je positief op. Als je je gaat ergeren omdat je een dans of twee geen partner hebt gevonden, en je straalt dat uit, dan komen mensen minder snel op je af om je te vragen. Als ik iemand gefrustreerd zie rondlopen die naarstig op zoek is naar een partner, ga ik daar met een boog omheen. Als ik iemand zie staan die zijn armen in de lucht gooit en enthousiast roept “wie wil met mij dansen?” dan spring ik er op af. Je hoeft maar aansluiting met één persoon te vinden die je aan een ander voorstelt, en zo gaat het balletje rollen. In dat opzicht heeft Bailarino wel gelijk met het socializen. Maar ik denk toch niet dat je veel moeite moet doen om ergens tussen te komen. Als je er maar voor open staat.