Er worden in deze discussie plots oplaaiende grijze golfoorlog
een paar Scuds (of zijn het MOAB's) de lucht ingeslingerd die langs hun doel schieten.
Ik denk we hier onderscheid moeten maken tussen twee verschillende dingen:
1. De grijsheid van het haar van een individuele speler
.
2. De grijsheid van het geluid van een collectief.
Wat 1. betreft. Ik verkeer in de stelligste overtuiging dat een goed muzikant beter kan gaan spelen naarmate hij meer grijze haren krijgt. Het leuke van muziek beoefenen in tegenstelling tot bijvoorbeeld topsport is dat je het tot ver na je pensioen kan volhouden zonder aan speelkracht in te boeten. Hier kan grijsheid dus moeilijk een bezwaar genoemd worden. Dit is hetgene waar Fille Floor en Doedelicious op doelen.
Punt 2. gaat over hoe de ontwikkeling van de volksmuziek in zijn geheel verloopt. Dan heb je het eigenlijk meer over groepjes, of over de scene in zijn geheel. Als daar veel mensen inzitten die, al dan niet met hun groepjes, al jarenlang dezelfde muzikale paden bewandelen, dan zit er weinig ontwikkeling in de muzieksoort als geheel. Voor avontuurlijk ingestelden kan dat een reden zijn om het voor gezien te houden. Wie blijven dat zijn de gezellige middenmoters die het allang mooi vinden als ze op Schier een nieuw deuntje kunnen leren van een jonge harmonika-god. (Dat waren toch allemaal niet zo grijze docenten op Schier Fille? maar niet goed genoeg zeker?).
En dan kom je eigenlijk bij grijs 3. Dat is die vergrijzende middelmaat die zo bepalend is voor het image van de scene dat enig zichzelf respecterend jongere daar gillend bij weg rent
.
Dus ik denk dat we die discussie gescheiden moeten houden. Fille Floor heeft het over individuele spelers die zich steeds verder ontwikkelen naamate ze ouder worden.
Verse Melk heeft het meer over de volksmuziek als geheel. En eigenlijk meer over een bepaalde voorhoede daarvan. Een hoek van de volksmuziek die k?n vernieuwen. Dat kan niet met alles. De traditie moet ook onderhouden worden, zeker bij volksmuziek.
In de Jazz zijn er nog steeds groepen die zich toeleggen op het zuiver spelen van de muziek uit de jaren '20.
In de Rock'n'Roll wordt nog steeds door een stelletje puristen de Rockabilly uit de jaren '50 gespeeld.
In de Volksmuziek hebben we gelukkig Fille du grande Monde die de Hanter Drootjes precies zo wil spelen als in de tijd van de eerste trekzakken.
Gelukkig is ze niet grijs
.